Önce kendini sevmeli insan..

Hani demiştik ya zamanın içinde farketmeden kaybediyordu insan kendini ve bir an gelip aramaya ve dolayısıyla sorgulamaya başlıyordu içinde gizlenen gerçeği.Bu öylesine zor bir süreçtir ki neye inanacağımızı şaşırırız belki de.Çünkü unutmuşuzdur artık pek çok şeyi,en çok da düşünmeyi.Evet belki kabul etmek zor ama bir çoğumuz gerçek anlamda bunu yapmıyoruz yada yapamıyoruz. Öylesine bir sistem içerisindeyiz ki bize neler olduğunun yada neye uğradığımızın farkında bile değiliz .Bu sebeple kendimizi ve gerçekleri arayış noktasında düşünmekten çok uzak kaldığımıza inanıyorum.Artık düşünmekten çok tüketmekten haz alır hale mi geldik acaba.Herşeyi ama herşeyi kendimizle birlikte tüketme noktasındayız sanki.Bir çoğumuz mutlu değiliz, bir türlü aradığımızı bulamıyoruz bulduğumuz şeylerin geçici bir heves olduğunu anlamak da çok zor olmuyor, sürekli bitmeyen bir kısır döngü içerisinde ömrümüzü tüketiyoruz adeta.Bir türlü'' ben ''demekten kurtulup'' biz ''olamıyoruz.bildiğimiz onca güzel değer o'' biz'' diyebildiğimiz ve ''bir'' olabildiğimiz yerde anlamını bulmuyor mu? peki neydi hayata ve varlığımıza anlam katan o değerler tevazu,hoşgörü,dostluk,yardımlaşma,paylaşma,samimiyet,güven,sadakat .. vs..vs ve tabi ki inanç..Bunlar bizim insan olduğumuzun delili ,bizi tüm varlıklardan farklı ve anlamlı kılan hakikatler değil mi? belki tüm varlığınızla bir can gibi, emanet gibi ,bir evlat gibi büyütüp koruyorsunuzdur içinizdeki tüm bu güzellikleri.Tüm olumsuzluklara ve yaşanan haksızlıklara rağmen hep doğruluktan yana, iyinin ve iyiliğin savunucusu ve koruyucusu olarak...
Bırakalım artık biz zamanın içinde değil zaman bizim içimizde akıp gitsin.Mutsuzluğumuza sebep ne varsa bırakalım akıp gitsin zamanın içinden..Affedelim herşeyi hatta unuttuğumuz için kendimizi bile.Bir gün sonraya, hatta bir an sonraya bıraktığımız ne varsa alalım geriye, veresiyesi olmaz hayatın, velhasıl telafisi de.Şimdimiz varken geleceğe kalmayalım.Hiçbirşeyi içimize atıpta yük etmeyelim.Ayrıca yüklendiğimiz şeylerin kaçı kendimize ait ki bir düşünelim .Bugünün hesabı bu güne aittir yarını olmaz.Biz bile baki değilken neden sorunları ölümsüzleştiriyoruz içimizde. Kim ne derse desin aldırmayalım.Bizi bizden daha iyi kim bilir.Bizi bizden daha çok kim sevebilir.Önce kendini sevmeli insan, çünkü kendini severse ,kendini sever gibi sevmeye başlar herşeyi . Birilerine ayırdığımız vakit kadar kendimize de ayıralım ve dinleyelim onu hatta konuşalım içten içe, belki dinlemediğimiz ve duymadığımız anlarda neler kaçırdığımızı da anlatır.Bize ''ben'' dediğimiz şeyin içindeki ''biz ''i ve ötesinde de hep ''bir''olduğumuzu anımsatır ve sonrasında yaşamanın nasıl bir haz ve bir mutluluk olduğunu da....


                                                                                                                        B. B .