ÂŞIK VEYSEL’İN “BU BENDEKİ AŞK OLMASA” ŞİİRİ ÜZERİNE …

ÂŞIK VEYSEL’İN “BU BENDEKİ AŞK OLMASA” ŞİİRİ ÜZERİNE …
Dr. Rıfat ARAZ
Şair,Yazar,Araştırmacı
Özet
Aşık Veysel, Aşık Edebiyatı geleneği içinde yetişip, bu geleneği başarıyla temsil eden
bir halk şairimizdir. Köy ve şehir hayatı arasındaki geçiş çizgisinde “aşk, tabiat, vatan, din,
ahlâk, hasret ve gurbet” konularını ihtiva eden şiirler söylemiştir. Samimi, içli, sade ve lirik
söyleyişlerinde gâh sazıyla inleşip ona açıkladığı sırları ağyara açmamasını vasiyet etmiş; gâh
toprakla dertleşip yaratılışın sırlarından söz açmış; gâh da bize gönül gözüyle gördüğü
insanın, tabiatın ve kâinatın yoktan var oluş hikmetinin güzelliklerini; varoluşun sırlarını;
Allah’ın kuvvet ve kudretinin tecellilerini terennüm etmiştir.
Veysel’in tahlili üzerinde durduğumuz “Bu Bendeki Aşk Olmasa” şiiri, halk şiirimizin
hemen bütün hususiyetlerini bünyesinde bulundurur. Oldukça sade ve canlı bir dilin
kullanıldığı şiir, hece vezniyle söylenmiş olup toplam beş dörtlükten teşekkül etmiştir.
Aşık Veysel’in bu şiirinde ilahî aşk terennüm edilirken, mısraların muhtevâsına sirâyet
eden tasavvufî yaklaşımlar içinde vahdet-i vücût anlayışını, bazen de panteizm felsefesini
çağrıştıran unsurlar da bulunmaktadır.
Anahtar Kelime: “Bu Bendeki Aşk Olmasa” adını taşıyan şiirde anahtar kelime, aynı
zamanda şirin başlığında da geçen “aşk” kelimesidir.
Aşık Veysel, Cumhuriyet devrinde eski aşıklık geleneğini devam ettiren gerçek bir saz
şairimizdir.
Hece veznini  şiirlerine ustalıkla uygulayan  şairin, yazıp söylediği  şiirlerinde
“Veysel” mahlasını kullandığını görüyoruz. Veysel,  şiirlerinde hecenin özellikle  6+5=11;
4+4+3=11; 4+4=8 vezinlerini tercih etmiş ancak, bir şiir için seçip kullandığı veznin duraklarına
fazlaca itibar etmemiştir. Meselâ tahlili üzerinde çalıştığımız “Bu Bendeki Aşk Olmasa”
başlıklı şiiri, hecenin  4+4=8’li veznine göre söylenmiş olmasına rağmen, bu  şiirin; ikinci
dörtlüğünün ilk üç mısraı; üçüncü dörtlüğün üçüncü; dördüncü dörtlüğün, dördüncü; son
dörtlüğün ise ikinci ve dördüncü mısraları genellikle 3+5=8 şeklinde olup, şiirin asıl vezninin
durak kuralına uyum göstermezler.
Veysel’in dili saf, sade, akıcı ve anlaşılır bir Anadolu Türkçesidir. Şiirlerinde bazen
ağız özelliklerinden kaynaklanan bir söyleyişle; ‘bulamazsın’ı kelimesini “bulaman”,
‘kıymet’i “kıymat”, ‘kaybettim’ i  “kayıbettim”, ‘diye’ yi “deyi”, ‘bel ile, el ile, gül ile’ yi
“belinen, elinen, gülinen”, ‘yürüyorum, arıyorum, görüyorum’ u “yürüyom, arıyom,
görüyom” şeklinde telaffuz eder. Yine üzerinde çalıştığımız şiirinde de görüldüğü gibi vezin
ve kafiye zorlamalarından kaynaklanan bir söyleyiş özelliğiyle “Güzelliğin on para etmez”
demez de “Güzelliğin on par’etmez”; yahut “Fikir başka başka olmasa” yerine “Fikir başka
                                             
1 ) Mehmet KAPLAN, Cumhuriyet Devri Türk Şiiri, Dergâh Yayınları, İstanbul 1975, İkinci Baskı,s.407. 2
başk’olmasa” diyerek söyleyişini  şiirin  4+4=8 vezni ile “…köşk olmasa; “…meşk olmasa;
“…başk’olmasa” gibi kafiye ve redif kuralına uyumlu hale getirir.
Şiirde  “abcb; dddb; eeeb; fffb; gggb” şeklinde bir kafiyeleniş örgüsünün olduğunu ve
yarım kafiyenin tercih edildiğini görüyoruz. Veysel kafiyeyi bu  şiirinde de kullandığı:
“kalem/e, (yâre/-m-e), âlem/e”; “yaz/ardı, çöz/erdi, gez/erdi” ; “gör/ülmezdi, (diri-l/mezdi),
ver/ilmezdi; “feryâd/ı, tad/ı, ad/ı” gibi kelime köklerinde aramış, bir kısım aksaklıklarına
rağmen bu kuralı ustalıkla kullanmıştır. Şiirin cümle yapısı; bir mısra ile sınırlı tutulmamış,
bazen iki mısrada, bazen de bir dörtlükte bulunan dört mısraın bütününde bir cümle şeklinde
kendisini göstermiştir.
Bu şiirde, kulağımızı ve gönlümüzü dolduran yerli, yanık ve içli bir sesin, ilahî aşk
tasavvurlarını terennüm eden derunî ahengini duyuyoruz. Bünyesinde bulunan ve özellikle
çok ağır bir anlam yükü taşımasına rağmen:
Güzelliğin on par’etmez,
  Bu bendeki aşk olmasa;
mısraları, aşka dair ne kadar içten, ne kadar yanık, ne kadar saf ve samimi bir söyleyiştir...
Veysel’in toplumun hemen her kesiminden kişilerce sevilip benimsenmesindeki sırrı, O’nun
halk irfanına sahip olan kimlik ve kişiliğinde aramak lazımdır. O sadece kendi inanç
dünyasını, kendisine has olan acı ve ızdıraplarını, kendi hayal, fikir, duygu ve düşüncelerini
terennüm etmekle kalmamış, kendini söylerken Anadolu insanının müşterek dertlerine, ortak
acı ve ızdıraplarna da tercüman olmuştur.
 Veysel’in “Bu bendeki Aşk Olmasa” başlıklı şiirinde anahtar kelime “aşk”tır. Şiirde
görülen bütün duygu ve düşünce temayülleri aşk estetiğinin çevresinde halkalanmıştır.
 Birinci dörtlükte mecaz ve teşbih sanatlarıyla örülen mısralar; dinî, tasavvufî ve
felsefî bir yaklaşımla, başlangıçtan buyana duyup yaşadığımız zengin bir kültür ve medeniyet
anlayışımızdan estetik unsurlar taşır. Veysel;
Güzelliğin on par’etmez,
Bu bendeki aşk olmasa;
Eğlenecek yer bulaman,
Gönlümdeki köşk olmasa.
diyerek çok yakın bir mesafeden Allah’a seslenir; O’na olan bağlılığının O’nun güzelliğinden
değil, O’na karşı beslediği derin aşk iştiyakından kaynaklandığını; O’na duyulan bu aşk
duygusunun olmaması hâlinde, O’nun bu gönül köşkünde eğlenecek bir yer bulamayacağını
ifade eder. Aşkın, irfânın, inancın, tefekkürün latif bir merkezi, ilâhî duyguların derin bir
membaı olan gönül, aynı zamanda bir nazargâh-ı ilâhidir. Veysel, bir köşke teşbih ettiği
gönlünde, zamandan ve mekândan münezzeh olan  Allah’ın yer bulma sebebini, O’nun
güzelliğine değil, O’na duyduğu aşka hamlederek, çok sade bir söyleyişle okuyucuyu çok
derin, çok girift bir mes’elenin içine çeker.
 
 Veysel’i, bu ve benzeri mısralarına yüklediği bir bakıma şüphe ve isyan anlamlarına
gelebilen söyleyişinden ötürüdür ki Tanrı’ya başkaldıran bir halk şairi olarak vasıflandırıp,
                                             
2) Rauf MUTLUAY, Türk Halk Şiiri Antolojisi, Milliyet Yayınları, 1972, Birinci Baskı, s.345 3
değerlendirenler olmuştur.

 Ancak, bu sözlerin Allah’a yapılan bir isyan, bir başkaldırı
hususiyeti taşımadığı şeklinde görüş serdedenler de vardır. Bu tarz bir değerlendirme ile ilgili
olarak Yrd. Doç. Dr. Halil Apaydın, “Bu değerlendirme biçiminin tutarlı olduğunu söylemek
de mümkün   değildir. Bu değerlendirmenin yanıltıcı olduğunu aynı şiir içindeki şu dizeler
ortaya koymaktadır.''diyerek bu şiirin diğer dörtlüklerindeki anlamını nazara verir. Prof Dr.
Recep Duymaz ise: “Onun  şiirlerinde “güzel”, insanın doğuştan getirdiği güzellik
duygusunun kendiliğinden yöneldiği nesnelerdir. Güzellik onun içindedir. O kadar ki, içindeki
bu güzellik duygusu, bir kıza veya doğa parçasına yöneldiği zaman, o kız veya doğa
parçasındaki güzellik bir varlık ve anlam kazanır:” Güzelliğin on par’etmez Bu bendeki aşk
olmasa” Dizelerini burada bir kez daha anımsayalım. O, güzeli tasvir etmek, gönlünde ona
karşı uyanan duygularını anlatmakla yetinmez; ona kavuşmak, sahip olmak ve onu sarmak da
ister.” diyerek bu dörtlüğün anlam dünyasına ilâhi aşk yerine, beşerî aşk zaviyesinden
yaklaşır.
Bana göre bütünüyle ilahî aşk duygu ve tasavvurlarını terennüm eden bu şiirin ilk
dörtlüğünde Veysel, ilâhî aşk duygusu içinde ve fakat beşerî sevgiliye duyulan bir çağrışımla,
Allah’a ciddi bir serzenişin içinde bulunur. Ancak, bu şiirin daha sonraki dörtlüklerinde bu
yaklaşımından vazgeçerek aynı anda iki ayrı ruh hâlinin, iki ayrı duygu ve düşünce
dünyasının içine girer. Veysel bu dörtlükte son derece mükemmel olan bir ses akıcılığını ve
derunî ahenk güzelliğini,  şüpheci yaklaşımlar taşıyan mânâya tercih etmiş, belki de saz
eşliğinde terennüm ettiği bu söyleyişin anlamı üzerinde etraflıca düşünme gereğini dahi
duymamıştır.

  Veysel, kendi kendisiyle olan bu iç çelişki ve çekişmelerini farklı zamanlarda, farklı
duyuşlarında da yaşamıştır. “İnsanlık Davası” başlığını taşıyan şiirinde:
Allah bir Peygamber hak
  Rabbülâlemindir mutlak
diyerek bazen; İslâm dininin omurgası hükmünde olan imân akidelerinden Allah’a ve O’nun
peygamberlerine bütün kalbiyle imân eder; yahut: “Sen Olmasan” başlıklı şiirindeki:
   
    Sensin bana benden yakın
  Sen olmasan ben olmazdım
mısralarında da ifade ettiği biçimde Allah’ı, kendi benliğinden daha yakın bir mesabede
görüp; “Allah insana şah damarından daha yakındır.âyetindeki mânâya telmihte bulunur;
O’nun kuvvet ve kudretinin tecellilerini kalbinde hisseder. Bazen de “Aslıma Karışıp Toprak
Olunca” adlı şiirinin:
    Ne zaman toprakla birleşir cismim
  Cümle mahlûk ile bir olur ismim

                                             
3) Ali Dündar, Dil ve Düşünce, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara 2001 s.193.
4) Halil APAYDIN, Aşık Veysel ŞATIROĞLU’nda Dinî Tecrübe, Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi,
V (2005) Sayı: 3, s. 187,188.
5) Prof Dr. Recep DUYMAZ, “Aşık Veysel’in Estetiği”, Halk Kültürümüzde Sivas’ın Yeri Sempozyumu
Bildirileri,  Aşık Veysel Kültür Derneği Yayınları, Ankara 2003, s. 149-170. ;
http://turkoloji.cu.edu.tr/HALKBILIM/halkbilim_ana_02 php.
6)Kâf Sûresi, 50/16: “Andolsun insanı biz yarattık ve nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz ve biz ona şah
damarından daha yakınız.”
7)Rauf MUTLUAY, a.g.e., s.348. 4
mısralarında terennüm edilen söyleyişte de görüldüğü gibi vahdet-i vücût düşüncesinin
ötesinde Panteizm felsefesine ait bir inanışın içine girer. Yine aynı duygu ve düşüncelerle,
“senlik” “benlik” gibi iki farklı varlığın varlık sebebini araştırır; bunu sorar, sorgular ve kendi
varlığını;
Hayyam’a görünmüş kadehte meyde
Neyzen’e görünmüş kamışta neyde
Veysel’e görünmüş mevcut her şeyde
Ne sen var, ne ben var, bir tane Gaffar
diyerek, Allah’ın doksan dokuz esmasından birisi olan “Gaffâr” adında birleştirir.
 Kâinatta görünen görünmeyen her şey aslında Allah’ın eseridir. “Veysel’e görünmüş
mevcut her şeyde / Ne sen var, ne ben var, bir tane Gaffar”  diyen Veysel, kendi varlığı da
dahil olmak üzere görünen çokluk  âleminde, görünmeyen gizli birliği Allah’ın “Gaffar”
adında bulmuş, o varlıkla birleşmiştir. “Ben” denilen varlığın hakikatte Tanrı olduğu fikri
Yunus’ta da mevcuttur.Vahdet-i  vücût düşüncesine sahip olan Hallacı Mansur’un, bir
istiğrak hâlindeyken duyup ifade ettiği “Enel Hak” söyleyişine:
  Mansur enel Hak söyledi
    Haktır sözü Hak söyledi
demek suretiyle onun dar ağacına çekilmesine atıfta bulanarak telmih sanatı yapan Veysel’in,
bizzat kendisi de Halacı Mansur’un bu sözünü  “hak sözü” şeklinde tasdik etmekle aynı
düşünce ve inanç atmosferinin içine girer.
 Tahlili üzerinde durduğumuz şiirde geçen;
Tâbirin sığmaz kaleme,
Derdin dermandır yâreme;
İsmin yayılmaz âleme,
Âşıklarda meşk olmasa.
mısralarında  Şair, Allah’ın vasfını, O’nun yüce zatını, eşsiz ve benzersiz varlığını tâbir
etmenin mümkün olmadığı/olamayacağı hakikatini dile getirerek, O bir olan, O ezelî ve ebedi
olan yaratıcıyı O’na beslediği aşk duygularıyla yüceltir. Allah’ın adının âleme yayılmasını,
âşıkların meşk edişine bağlayan  şair, O’na duyduğu derin aşkı, derdinin dermanı olarak
nitelendirir. Allah’ın eseri olan iç ve dış âleme, derin bir sevgi, samimi bir aşk ile bakan
Veysel’i: “Tâbirin sığmaz kaleme,”  söyleyişinde tam bir iman teslimiyetinin içerisinde
buluyoruz.
 Allah’ın tâbiri, hakîki mânâda ne söyleyişe, ne de kaleme sığar. İnsanoğlu O’nun değil
zatını; isimlerinin hikmetini, sıfatlarının tezahürlerini, eşyaya sirâyet eden kudret ve
kuvvetinin cilvelerini dahi algılamaktan, tefekkür ve tahayyül etmekten bir bakıma acizdir.
Zirâ, kâinat O’nun eseridir; her  şeyde, her nesnede O’nun hikmeti, O’nun kudret ve
kuvvetinin cilveleri vardır… Veysel, insanın ve kâinatın okunup anlaşılmasının, bütün
                                             
8 ) Prof. Dr. İbrahim Agâh ÇUBUKÇU,  Türk Düşünce Tarihinde Felsefe Hareketleri, Ankara Üniversitesi
İlâhiyat Fakültesi Yayınları, No:174, Ankara Üniversitesi Basımevi,Ankara 1986, s.5.
9 )Mehmet KAPLAN,  Türk Edebiyatı Üzerine Araştırmalar 1, Dergâh yayınları,  İstanbul 1976, Birinci
Baskı,s.161 5
mahlukâtın varlık sebebi olan Allah’ın bu kudret ve kuvvetinin ancak aşkla
sezinlenebileceğinin mümkün olduğunu söyler. Eğer aşk olmasaydı  eşyayı, kâinatı ve bu
cihanın küçük bir özeti hükmünde olan insanı kimse okumaz, yazmaz ve bu yaratılış sırrını da
kimse çözmezdi, çözemezdi... Nitekim bildiği halde;
Kim okurdu kim yazardı?
Bu düğümü kim çözerdi?
Koyun kurt ile gezerdi.
Fikir başka başk’olmasa.
diyerek, sorular sormak suretiyle istifam sanatı yapan Veysel; fikirlerin, duygu ve
düşüncelerin aynı olması halinde koyunun kurt ile gezebileceği görüşünü ileri sürerek
sevginin güzelliğine, hoşgörünün erdemine dikkat çeker. Esasen insan aşk ve sevgi sayesinde
kendisini aşar; aşk ve sevgi ile hayatını anlamlı  kılar. Veysel bu dörtlükte; hem kaderin
hükmüne boyun eğmiş, hem de ilâhi hükmün bir gereği olarak bütün mahlukatı, sevgi, sevdâ
ve aşk güzelliğinin içinde bir ve beraber görmeği arzulamıştır. Burada Yunus’tan bu yana
Anadolu toprağında adeta manevî bir  ırmak gibi akıp gelen tasavvuf geleneğinin derin ve
güçlü tesirini görüyoruz.
Güzel yüzün görünmezdi,
Bu aşk bende dirilmezdi,
Güle kıymet verilmezdi,
Âşık ve Mâşuk olmasa.
Şiirin muhtevasına tamamen ilâhi aşk duygusunun uyandırdığı çağrışımlar hakimdir.
Veysel bu şiirin bütünlüğünde ilâhî aşk çağrışımları içinde hep Allah’a hitap etmiş, duygu,
düşünce ve inançlarını O’na açmış, tabiri caizse bütün dertlerini, çektiği bütün acı ve
ızdıraplarını yakın bir dost mesabesinde gördüğü Allah ile paylaşmayı arzulamıştır. Allah’ın
yüzünün görülmesini; kendisinde bulunan aşkın iri ve diri oluşunu; güle kıymetin verilişini
“Âşık” ve “Mâşuk”un varlığına bağlayan şair, seven ve sevilen olmazsa bunların hiç birisinin
olmayacağına işaret etmiştir.
 Özellikle Veysel:“Güzel yüzün görünmezdi” diyerek  Allah’ın yüzünün görüldüğüne,
görülebileceğine işaret etmiştir. Ahsen-i takvim yani en güzel biçimde ve eşref-i mahlûkat
yani mahlûkatın en şereflisi olarak yaratılan insanoğlu; gerek bu yaratılışı, gerekse düşüncesi,
duyuşu ve sezişi itibariyle diğer mahlûkattan ne kadar farklı bir mahiyet arz etse de yine
Allah'ın zâtını görmekten, O’nu hakkıyla idrâk ve ihata etmekten âcizdir. En’âm Sûresi 6/103.
âyetinde de buyurulduğu gibi: “Gözler, bakışlar, basarlar, O'nu idrak edemez ama O, bütün
gözleri ve bakışları idrak eder, ihata eder.”  Bununla birlikte Kıyâmet Sûresi, 75/23,24
âyetlerinde buyurulan: “Yüzler vardır ki, o gün  ışıl ışıl parıldayacaktır. (O’nlar) Rablerine
bakacaklar (O’nu görecekler)dir.” hükmü dikkate alınarak, Allah’ın âhiret âleminde bir kısım
hakîkat ehli tarafından görüleceği hususunda, ima ve telmihlerde bulunulmuştur.
  Âşık, özellikle dinî tasavvufî şiirimizde asıl vatanından ayrı düşmüş, tekrar o vatana
dönüp Allah’a kavuşma arzusunda olup Allah’tan sürekli ilgi bekleyen; Maşuk ise bu şiirde
de görüldüğü gibi sevilen varlık olup, bazen sevenin ilgisine sitemle karşılık veren Tanrı
anlamında tasavvur edilmiştir.
                                             
10) Doç. Dr. Hayrani ALTINTAŞ, Tasavvuf Tarihi,, Ankara Üniversitesi  İlâhiyat Fakültesi Yayınları No:171,
Ankara 1986, s.15. 6
 Veysel’in Allah’a hitabı, son dörtlükte de yine aynı şekilde devam ediyor. Varoluş,
yaşama  ve ölümünden  sonra anılma sebebini Allah’a ve O’na beslediği aşk duygusuna
bağlayan şair:
Senden aldım bu feryâdı,
Buyimiş dünyanın tadı;
Anılmazdı Veysel adı,
O sana âşık olmasa
diyerek, dünyanın tadını çekilen feryâtlara, yaşanılan acı ve ızdıraplar ile duyulan aşka bağlar.
Aşk; bir bakıma anılmanın, çekilen acının ve sevgiliye duyulan derin bir özlemin ifadesidir.
Aşk; çektiği çileye sabır göstererek  kendi benliğini aşan  kişinin, vuslat arayışları içinde
oluşu, bu çileli yolda sevgiliyi buluşudur.  İlâhi aşk, insanı sürekli olgunlaştırır; bu yolda
çekilen  acı ve ızdıraplar onun hayata bakışını güzelleştirir; hayatını anlamlı kılar.
 Veysel’in bu dörtlüğü, söyleyiş ve anlam itibariyle bana Türk Edebiyatının en büyük
aşk ve ızdırap şairlerinden birisi olan Fuzulî’nin:
    Işk derdiyle hoşem el çek ilâcumdan tabîb
    Kılma dermân kim helâküm zehri dermânundadur
beytini hatırlattı. Fuzulî de aşk derdinin kendisine çektirdiği acı ve ızdıraplardan hoşnuttu; O
da iliklerine kadar işleyen aşk derdine sabır göstermenin, kendisini Allah’a ulaştıracak bir yol
olduğunun inanç ve idrâki içinde kıvranıyordu. Aşk derdi ve bu dertten aldığı tadın ateşi,
O’nun da sinesini dağlamış, O’nun da yüreğini yakıp kavurmuştu.
 
 Üzerinde tefekkür edip zevk aldığımız bütün bu sade, yerli ve millî söyleyiş
hususiyetleri; gönülde duyup içlendiğimiz bu yanık, bu lirik ve samimi aşk terennümleri,
klasik edebiyatımıza ve halk  şiiri geleneğimize sahip çıkmamız hâlinde, batı şiirini taklit
garabetine düşmediğimiz müddetçe devam edecektir.
                               ________________________
                                             
11) Prof. Dr. Abdulkadir KARAHAN, Fuzulî (Muhiti, Hayatı ve Şahsiyeti), Millî Eğitim Bakanlığı Basımevi,
İstanbul 1996, s. 303  7
BU BENDEKİ AŞK OLMASA
Güzelliğin on par’etmez,
Bu bendeki aşk olmasa;
Eğlenecek yer bulaman,
Gönlümdeki köşk olmasa.
Tâbirin sığmaz kaleme,
Derdin dermandır yâreme;
İsmin yayılmaz âleme,
Âşıklarda meşk olmasa.
Kim okurdu kim yazardı?
Bu düğümü kim çözerdi?
Koyun kurt ile gezerdi.
Fikir başka başk’olmasa.
Güzel yüzün görünmezdi,
Bu aşk bende dirilmezdi,
Güle kıymet verilmezdi,
Âşık ve Mâşuk olmasa.
Senden aldım bu feryâdı,
Buyimiş dünyanın tadı;
Anılmazdı Veysel adı,
O sana âşık olmasa.
     
      AŞIK VEYSEL


Rıfat ARAZ,  “Aşık Veysel’in Bu Bendeki Aşk Olmasa  Şiiri Üzerine” Mürekkep
Kültür Sanat Edebiyat Serisi 3,Yıl 1, Kitap 6, 10 Ocak 2008, Ankara, s.16-20